11
Column
Informatie
College
Gabor Linthorst is arts, in opleiding tot internist/endocrinoloog, in het AMC.
Hij wil zich graag verder specialiseren in stofwisselingsziekten bij vol-
wassenen. Omdat daar geen aparte opleiding voor is, loopt hij mee met de
poli voor stofwisselingsziekten in het AMC en besteedt hij zijn vrije tijd aan
het onderwerp. In Wisselstof schrijft hij over zijn ervaringen als dokter.
Het is 12 uur, het laatste college uur.
Dat betekent een nagenoeg volle zaal,
want de dag is ook voor studenten
om 12 uur echt begonnen. Een man
of 200 en hun geroezemoes vult de
collegezaal. Mijn patiënte heb ik
hierop voorbereid. Deze recent opge-
nomen goedlachse Amsterdamse is
een fantastische collegezaalpatiënte.
Ik geef zogenaamde klinische colle-
ges: dan neem ik een patiënt mee,
waarbij de studenten via vraag en
antwoord erachter moeten komen
welke ziekte de patiënt had.
Ik sluip door de collegebanken met
de microfoon in de hand. Zo duw ik
ongevraagd de microfoon in de hand
van een student: ‘Welke vraag zou u
nu aan patiënt willen stellen?’, of
‘
Vraagt u dat, waar denkt u aan?’
Lekker interactief. Beetje bij beetje
voer ik ze de uitslagen van de onder-
zoeken, die mijn patiënte heeft
ondergaan. En zo komen ze in 30 mi-
nuten langzaam tot de diagnose. Om
daarna tien minuten te gebruiken om
uitleg te geven over de gediagnosti-
ceerde ziekte en de laatste vijf minu-
ten het woord weer aan de patiënte te
geven. Over hoe het nu gaat, of ze zich
beter voelt. Wat voor impact de op-
name en de diagnose hadden.
Soms is het best lastig. De patiënten
voelen zich soms licht geïntimideerd
door de 200 paar ogen die op ze
neerkijken; de collegezaal is als een
amfitheater. Heel soms verklapt de
patiënte zelf al de diagnose in de eer-
ste zin: ‘En toen zei u dat het leuke-
mie was!’ En soms hangt er onweer
in de lucht. Tenminste, dat zei mijn
moeder altijd, als ze na een dag voor
de klas te hebben gestaan moe thuis-
kwam, omdat de kinderen druk en
rumoerig waren. Daarnaast is het
2010.
Veel studenten hebben een lap-
top op hun collegebank staan en zie
ik ze tijdens het college af en toe Alt-
Tab-ben (zelfde als zappen, maar dan
op de computer). Hyves, Facebook,
Marktplaats, dat soort dingen. Ach,
zelf zat ik ook wel eens met de krant
op schoot in de collegezaal. Zolang ik
maar boeiend college geef, hebben
wellicht maar weinigen de behoefte
om te Alt-Tab-ben, of de krant te
lezen.
Maar vandaag is het magistraal. Mijn
patiënte heeft na één minuut de zaal
al aan het lachen. Moeiteloos schakelt
ze van grappen maken naar serieuze
zaken. Zelfs een traan ontbreekt niet.
Het is muisstil. Iedereen hangt aan
haar lippen, en daarmee ook aan de
mijne. We komen gezamenlijk tot de
diagnose en na 45 minuten weet de
patiënte, ondanks de nare diagnose,
de zaal te complimenteren met het
feit dat dat lukte. ‘Had ik jullie maar
aan mijn bed, jullie doen het in 45
minuten, mijn dokter (wijzend naar
mij) had er drie dagen voor nodig.’
Iedereen lacht. Ik duw de patiënte
daarna in haar rolstoel terug naar
haar kamer. Ze heeft niet lang meer
te leven, maar, zo vertrouwt ze me
toe: ‘Ik vond het hartstikke leuk,
dank u wel dat ik dit mocht doen.’
De patiënt die mij bedankt voor een
college. Omgekeerde wereld. Ik ben
ontroerd.
Gabor Linthorst
De dokter aan het woord
Boek Lucia en de blauwe planeet
De Nederlandse Marina Jurg vertok in
1995
naar het Spaanse Agér, gelegen
in de zuidelijke helft van de Pyreneeën,
om met haar grote liefde door de ber-
gen te gaan trekken. Een jaar later
werd hun dochter Lucia geboren. Lucia
had een ernstige stofwisselingsziekte
en overleed op tienjarige leeftijd, zeven
jaar later dan voorspeld. Marina schreef
dit boek als monument voor Lucia
en als homage aan alle kinderen die
zin hebben om op de blauwe planeet
te leven, in welke moeilijke situatie ze
zich ook bevinden. ‘Het is mooi om
te denken dat de dood geen finish is
voor iemand die je liefhebt. Het leven
gaat gewoon op een andere plaats
verder’, aldus Lucia tijdens een
droomgesprek met haar moeder.
Het boek is voor
€
12,50
te koop via
VKS of uitgeverij Zinnenkunst
(
.