Ingezonden
21
we naar het ziekenhuis met de ge-
dachte dat het na “een kuur” wel goed
zou komen en vrijdagavond reden we
naar Alkmaar om mijn ouders en onze
oudste zoon (20 jaar) te vertellen dat
we de artsen gingen vragen de be-
handeling stop te zetten. Lenn was
toen pas vier dagen. Zaterdagmiddag
kregen wij van de artsen de bevestiging
dat het medisch team volledig achter
onze beslissing stond en ons steunde
in onze keuze. Voor ons was dit een
enorme opluchting en tegelijk heel erg
verdrietig. De behandeling zou stop-
gezet worden, geen medicatie en nor-
maal voedsel (borstvoeding
via sonde) en wij zouden af-
scheid moeten gaan nemen
van ons langverwachte, lieve,
mooie, kleine mannetje.
Die zaterdagavond hebben
we meteen iedereen langs
laten komen om afscheid te
nemen, omdat we niet wis-
ten hoe snel het zou gaan.
Mijn twee zoontjes van
negen en zes jaar wisten nog
niet dat zij hun broertje gin-
gen verliezen. Het was afgrij-
selijk om ze dit verdriet aan
te moeten doen. Mijn gebro-
ken hart brak nog eens drie-
dubbel bij de aanblik van hun
verdriet. Zo intens hebben ze
mijn zwangerschap beleefd,
zo blij hebben ze vol spanning uitge-
keken naar de geboorte van hun
broertje. Zo trots waren ze. Ik was blij
als ik Lenn aan het eind van de dag
zelf ook nog even vast mocht hou-
den… Ook onze oudste zoon, opa en
oma, mijn zusje en zwager, mijn
broertje, mijn schoonzus en zwager
zijn om beurten aan zijn bedje op de
kinderIC geweest om afscheid te
nemen. Slopend, wat een loodzware
avond.
Contact
Zondag (5 december) gaven de kids aan
wederom hun broertje te willen zien.
Dus zijn ze met mijn ouders en zusje
nogmaals langs geweest. Lenn was
half wakker, erg versuft door de na-
sleep van de dialyse en de morfine die
hij nog steeds kreeg. We maakten
echt contact met hem en hij opende
zijn oogjes steeds half, bewoog zijn
hoofd, mond, armen, beentjes. Heel
bijzonder. Hierna hebben we hand-
en voetafdrukjes laten maken en is er
een fotograaf van de stichting “Make
a memory” geweest, die kosteloos een
prachtige fotoserie heeft gemaakt.
Lenn is van de beademing afgegaan
terwijl hij voor het eerst in drie dagen
weer bij mamma op de arm lag. Daar
genoot hij zichtbaar van. Ook even
bij zijn vader natuurlijk! Hij pakte het
zelfstandig ademen zonder veel pro-
blemen op. Hierna mocht Lenn bij ons
op de borst, om beurten. Dit hebben
wij zes dagen (drie in het ziekenhuis
en drie thuis) non-stop zo volgehou-
den, 24 uur per dag. Wij hoefden geen
afscheid te nemen naast een open
couveuse, wij hadden onze baby terug.
Heerlijk, wat voelde dat goed. Ook
Lenn was zoveel rustiger op de borst.
Meedeinen op ademhaling, een hart
horen kloppen, stromend bloed en een
borrelende buik. Zo kende hij dat
negen maanden lang in moeders buik.
Naar huis
Drie dagen later vertrokken we dan
toch per ambulance (Lenn uiteraard
op de borst…) naar huis. Zijn ammo-
niakgehalte was toen 545.
Zo fijn, eigen bed, met z’n drieën,
eigen douche, eigen eten, minder
mensen om ons heen. Alleen twee
maal daags verpleging van de kinder-
thuiszorg en tweemaal daags een be-
zoek van de huisarts. De kids
kwamen met opa en oma dagelijks
even langs. Vreemd ook, je krijgt
bijna valse hoop bij de aanblik van
een normaal ogende baby, slapend op
de borst met een sonde in zijn neus.
Woensdagavond lag hij ons zelfs
ineens aan te kijken, ogen wijd open
en contact makend. Waarschijnlijk
werd hij wat resistent tegen de sedatie.
Ook donderdag en vrijdag heeft hij
zijn oogjes af en toe nog half open
gehad, al was er toen geen contact
meer, hij staarde.
Donderdag en vrijdag moest de seda-
tie opgehoogd worden, Lenn werd
zieker. Pas zaterdag begon hij
er slechter uit te zien. Mager
en bleek. Wij waren erop
voorbereid dat het laatste
stukje akelig zou kunnen
worden. Door de beschadi-
gingen in zijn hersenen zou-
den wij spastische trekken of
zelfs epileptische insulten
gaan zien (Lenn zou dat niet
voelen). Gelukkig is ons dat
bespaard gebleven. Begin
van de avond werd zijn
ademhaling moeilijker en
begon de kleur uit zijn ge-
zichtje en armen/benen weg
te trekken. Tot die avond
was hij nog pre-comateus.
Hij reageerde op aanraking
door bijvoorbeeld zijn teen-
tjes op te krullen als je erover aaide.
De laatste anderhalf uur heeft hij
apneu gehad. Soms ademde hij twee
minuten niet, waarna één grote hap
volgde. Tenslotte kwam de volgende
hap lucht niet meer. Op 11 december
overleed hij, twaalf dagen jong.
Berusting
Wij zijn leeg, lamgeslagen en intens
verdrietig, maar ergens is er ook al veel
berusting. Wij hebben het meest lief-
devolle gedaan wat wij voor Lenn
konden doen, al stuit het tegen je na-
tuur in om niet te vechten. Nu kun-
nen we met onze andere jongens thuis
als gezin op zoek naar een ritme, be-
ginnen met verwerken. We zijn samen
heel sterk en kunnen ons verdriet
delen en bespreken. Lenn hoort voor
altijd bij ons. Wij komen er wel…
Bodille Branderhorst
Het meest liefdevolle wat wij voor hem konden doen,
was hem dit lijden te besparen.