15
dochters dood?
gens mijn verdriet te doorleven. Ik voel me niet direct beter,
maar door mijn gevoelens niet langer weg te drukken ben ik
in staat overeind te blijven. In de periode 2005 - 2010 take-
len Britt en Lian verder af. We proberen zoveel mogelijk van
elkaar te genieten, maar vooral bij Britt gaat het aftakelings-
proces snel. Ze krijgt om de paar weken een zware epilep-
tische aanval, belandt in een rolstoel, krijgt veel vloeibare
voeding om gewichtsverlies tegen te gaan, raakt snel ver-
moeid en is voor buitenstaanders nog maar moeilijk te ver-
staan. Het is ontzettend verscheurend om haar zo te zien
aftakelen. Zo’n lief, mooi, levenslustig meisje die langzaam
naar de kloten gaat. Stap voor stap gaat ze achteruit, tot ze
bij wijze van spreken van de bergwand kukelt. Ik sta er
machteloos bij te kijken… met mijn handen in het haar, niets
kan ik doen om deze desastreuze ziekte te stoppen. Waar-
aan heeft ze dat in hemelsnaam verdiend? Waarom?
Instorten
Door de jarenlange zorg sta ik begin 2010 op instorten. Ik
ben op. Jarenlang ben ik over mijn grenzen gegaan. Alle be-
hoeftes die ik zelf heb, heb ik diep weggedrukt. In een re-
traiteachtige training op Kreta leer ik uiteindelijk beter voor
mezelf te zorgen. Hierdoor kijk ik weer positiever naar de ko-
mende jaren en hoop ik nog een aantal jaren van Britt en
Lian te kunnen genieten. Dit is echter van zeer korte duur,
want op 19 september 2010 verliest Britt op 16-jarige leef-
tijd, volkomen onverwachts, het gevecht tegen haar dode-
lijke ziekte. We voelen ons allemaal verslagen. Lian mist Britt
enorm en krijgt paniekaanvallen, aanvoelend dat haar het-
zelfde lot staat te wachten. Robyn die zich afvraagt waarom
haar zussen ziek zijn en zij niet. Myrthe, die het laatste jaar
veel voor Britt heeft gezorgd, toen ik het niet meer kon. Mijn
wereld stort opnieuw in. Ik had nog zo graag langer van Britt
willen genieten. In het meest moeilijke moment sla ik mijn
vuist tot bloedens toe kapot op een betonnen muur en vloek
en tier als een gek. Ik ben moe van het vechten van de af-
gelopen tien jaren en ik mis Britt zó erg! Enkele maanden na
Britts overlijden ga ik opnieuw in therapie om wederom mijn
gevoelens te doorleven. Om ervoor te zorgen dat ik geen
gefrustreerd man wordt die zwelgt in zijn verdriet. Daarnaast
maak ik in mei 2011 een terugkeerreis naar Srebrenica om
een aantal dingen te verwerken en begin ik met het op-
schrijven van alle gebeurtenissen van de afgelopen vijftien
jaren. Puur om te verwerken. Pas later ontstaat het idee er
een boek over te schrijven met de titel
Een kus… en een
knuffel!
.
Door het schrijven en het vele keren lezen van mijn
eigen teksten klim ik langzaam uit het dal. Ik hoop dat vele
anderen erdoor geïnspireerd raken.
Kracht
Nu ik me wat beter voel, motiveert het mij enorm om mijn
ervaringen te gebruiken in mijn werk. Als trainer, coach en
gastspreker leer ik professionals te bewegen tussen hun
kracht en kwetsbaarheid. Door om te leren gaan met onze
kwetsbaarheid ervaren we ons krachtiger, dus meer in
balans. Met Myrthe leid ik ons centrum voor bewustzijns-
ontwikkeling, relatie- en rouwbegeleiding. Ik kan niets
anders doen dan dit werk. Het leven gaat voor mij over de
dood, liefde en kwetsbaarheid. Zelfs de dood heeft iets
moois. Mysteries. Dat heeft Britt mij geleerd. En daardoor
kan ik enigszins met vertrouwen naar de komende jaren kij-
ken, ondanks dat ik weet dat ik Lian ook nog zal verliezen…
Ruud Zuurman
Een kus… en een knuffel!
Waarom gaan mijn dochters dood?
ISBN 978-94-6176-394-5
Te bestellen via:
•
www.boekscout.nl
•
De erkende boekhandel
•
www.ruudzuurman.nl
Het is alsof de aarde onder me wegzakt, alsof de wereld de wereld
niet is, alsof ik ik niet ben.