19
de twee keer volledig
Wereld stort voor tweede keer in
Na zijn ontslag kreeg hij nieuwe medicijnen tegen epilepsie.
Een aantal dagen later, bleef hij maar slapen. Hij werd op-
genomen en zijn ammoniakwaarde bleek verhoogd. Het
duurde drie dagen voordat hij wakker werd. Tijdens de op-
name had Malik continu ups en downs. Een paar dagen
later had Malik zo’n acht insulten in een half uur tijd.
Ondanks die insulten was Malik goed gehumeurd. De
volgende ochtend kreeg ik van de verpleegkundige te horen
dat het niet zo goed ging met Malik. Hij had ‘s nachts ineens
koorts gekregen boven de 40 graden. Ook keek Malik heel
sip en merkte ik dat hij zich niet lekker voelde. Op een ge-
geven moment kreeg hij een geel grauwe kleur waarop wij
de kinderarts lieten bellen. Ik voelde dat het niet goed was
en begon te huilen. Geloof me, als moeder voel je het aan-
komen, maar je wilt het niet geloven. ‘s Middags om half drie
vroeg de kinderarts ons of we even wilden meelopen. Mijn
hart ging tekeer, want als je op kantoor wordt geroepen, kan
dat niet goed zijn. Het ging erg slecht met Malik. Zijn waar-
des waren niet goed. Malik zou zich binnen een uur of vier
uur moeten bewijzen, anders zou hij kunnen overlijden! En
dit hoor je dan voor een tweede keer. Weer stortte mijn we-
reld in.
Langzaam kreeg Malik zijn pols en saturatie waardes op
norm, maar zijn bloeddruk bleef te laag. Rond 23:00 uur
deed Malik zijn ogen even open. Terwijl hij de hele dag had
geslapen. Hij keek mij en zijn papa recht in de ogen aan en
brabbelde wat. Het leek wel of hij iets wilde zeggen. Daarna
viel Malik weer in slaap. We kregen een logeerbed op zijn
kamer en zouden om de beurt even gaan slapen. Om 2:15
uur maakte mijn man mij wakker. Het ging erg slecht met
Malik. De kinderarts was onderweg. De cijfers op de moni-
tor waren mijn grootste angst, maar ik kon ze niet ontlopen.
Op een gegeven moment zag ik op de monitor Malik zijn
ademhaling zakken en zakken. Tot deze op nul stond. Iets
daarna zakte ook de waarde van Maliks pols. Uiteindelijk ge-
beurde waar ik zo bang voor was, er was een horizontale
streep te zien op de monitor. Malik had geen pols meer. Ik
schreeuwde dat de verpleegkundige niet moest toekijken,
maar iets moest ondernemen. Op mijn verzoek is ze met
hartmassage begonnen. We zagen wel weer een pols-
waarde, maar niet zo denderend. Eigenlijk wist ik dat Malik
niet meer te redden was, maar de uitslag gaf nog een beetje
hoop. Ik wilde het niet opgeven. Totdat de kinderarts naar
Maliks hartje luisterde en zei: ‘Malik is overleden…’
Na die tijd
Nadat we Malik in Turkije hebben begraven, kregen we de
kinderarts bij ons thuis op bezoek. We vroegen naar de
reden van Maliks overlijden. Het bleek dat de bacteriën in
zijn lichaam zich zo snel hadden verspreid, dat eerst zijn nie-
ren waren opgehouden met werken en daarna zijn lever. Dit
kwam, omdat Malik erg vatbaar was. Malik is uiteindelijk niet
overleden aan zijn stofwisselingsziekte, maar wel aan de ge-
volgen ervan, omdat de diagnose te laat is gesteld.
Malik heeft uiteindelijk nauwelijks een week in zijn nieuwe
slaapkamer kunnen slapen en drie keer gebruik kunnen
maken van de douchebrancard. Alles voor niets. Zijn slaap-
kamer gebruiken wij nu als eetkamer, omdat we door deze
kamer moeten als we naar de badkamer willen. We wilden
niet dat het een kale en kille ruimte bleef. Wij wilden onze
ervaring graag delen met anderen, omdat we niemand deze
pijn gunnen. En omdat ik weet dat de meeste huisartsen niet
op het gevoel van de ouders afgaan en wachten tot het te
laat is, zijn ouders de beste artsen voor hun kinderen!
Hicran Üregen
Ouders zijn de beste
artsen voor hun kinderen!