Leny Derksen, 62 jaar, was haar hele leven moe en had pijn. Een aantal keer raakte ze
depressief. Pas op haar 52e werd de diagnose gesteld. Met behulp van therapieën en haar
eigen creativiteit krabbelde ze uit het dal en staat ze positief in het leven.
Hoofd vol ideeën, lijf zond
Leny zet haar creativiteit om in positiviteit
Klachten heb ik al vanaf mijn jeugd. Pijn en moeheid hoorden bij
mijn leven. De spanning die ik opbouwde om toch te kunnen
presteren nam toe. Ik was werkzaam als secretaresse en als
hobby beoefende ik muziek. Ik zong in een koor, speelde klarinet
in een band en speelde piano. In 1994 ben ik opgenomen op de
psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis, omdat mijn
klachten niet serieus genomen werden en ik in een depressie
belandde. Na een opname van zes weken en een half jaar
dagbehandeling werd ik door mijn psychiater doorgestuurd naar
een haptotherapeut. Daar heb ik geleerd met mijn aandoening om
te gaan en ik ben nog steeds in behandeling.
Nadat ik in 1995 geveld was door de griep knapte ik niet op. Ik
bleef ontzettend moe en ben in het voorjaar van 1996 naar
de huisarts gegaan. Vanaf dat moment zijn er verschillende
diagnoses gesteld: hypoglycemie en chronisch vermoeidheids-
syndroom. Daarna kwam ik weer in een depressie terecht en toen
ik uiteindelijk een gewicht had van 38 kg heb ik om antidepressiva
gevraagd.
Diagnose
Ik werd bedlegerig en kwam in een rolstoel terecht. Ik ging
achteruit, maar bleef zoeken naar een diagnose, waarin ik me kon
vinden. In het verenigingsblad Medium las ik een artikel over een
test bij een sportarts. Ik vond een sportarts in een ziekenhuis in de
buurt en hij gaf mij een training die ik onder begeleiding van een
fysiotherapeut drie maanden ging uitoefenen. Na drie maanden
bleek dat mijn conditie achteruit gegaan was. De sportarts
vermoedde toen dat er iets met mijn spieren niet in orde was. Hij
verwees mij door naar een neuroloog in het Radboud UMC. Na
twee spierbiopten werd de diagnose mitochondriale myopathie,
complex I deficiëntie gesteld in 2004. EINDELIJK!
Alles viel op zijn plek. Ik had echt iets! Vanaf mijn prille jeugd tot nu
toe kon ik ineens veel verklaren. Omdat er niets aan te doen viel,
werd mij aangeraden om spierkrachttraining te doen en een
aantal voedingssupplementen te slikken. Drie keer per week werd
ik door een taxi opgehaald om naar een ziekenhuis te rijden voor
de training. Ik was erg zwak en de training was de enige activiteit.
Meer was niet mogelijk.
Langzaam, heel langzaam knapte ik op. Ik werd weer mobiel en
voelde me sterker en sterker worden. De lichamelijke beperkin-
gen weerhouden mij er niet van om positief in het leven te staan
en te genieten. Ik heb een balans gevonden en ben gelukkig.
Beter voelen?
Ik heb veel “alternatieve” therapieën geprobeerd om me beter te
voelen o.a. Ceasartherapie, een Indiase arts die op basis van
voeding werkt, aura-healing, orthomoleculaire therapie, kinesio-
logie, iriscopie en reiki.
Ik heb nu bijna 20 jaar haptotherapie en die vorm helpt mij nog
steeds om met mijn ziekte om te gaan en dingen te verwerken
die ik meegemaakt heb. Mede door deze therapie ben ik zoals ik
nu ben, positief. Uiteraard niet altijd. Als ik veel pijn heb en/of erg
moe ben, kan ook ik naar de negatieve kant neigen, maar dat
duurt niet zo lang.
De laatste jaren krijg ik acupunctuur. Ik krijg steeds meer pijn en
dit is mij aangeraden door mijn arts. Of het echt helpt weet ik niet,
maar ik vind het altijd een prettige behandeling.
‘Pijn en moeheid maken dat ik elke
dag bewuster leef, daardoor is elke
dag zeer waardevol’
14
