14
Vader Jan heeft al eerder geschreven over hoe zijn dochter Kim (32) door de ziekte
MELAS van gezond kind in een ernstig zieke volwassene veranderde. De artsen kunnen
haar niet helpen en Kim woont nu in een verpleeghuis tussen oudjes van 80 jaar. ‘Kon ik
nog maar praten met Kim.’
Het is stil aan de andere
Wie helpt mijn dochter?
In maart 2011 ging Kim naar het ziekenhuis, omdat ze moei-
lijk kon eten. Ze heeft daar twee weken doorgebracht.
De klachten waren niet helemaal verdwenen, maar het
ziekenhuis kon niet meer betekenen voor Kim. Kim ging naar
huis (ze woonde begeleid zelfstandig), maar ze was heel
onzeker en bleef tobben met die vage klachten. Medio au-
gustus 2011 ging het helemaal mis met Kim. Ze keek zo raar
(waarschijnlijk een beroerte) en kreeg allemaal schokken, net
als bij een epeliptische aanval, maar dat was het niet.
Dat ging zo door op de Eerste hulp. Ze kreeg van die
vervelende standaard onderzoeken, terwijl er een dik dosier
van haar aanwezig is.
Opname
Kim werd opgenomen op de afdeling Neurologie. Voor ons
een moeilijke afdeling, omdat we daar even terug nog een
conflict mee hadden. Het ging snel berg afwaarts met Kim.
Ze kreeg volgens de artsen telkens kleine beroertes in haar
hersenen, waardoor ze in de war raakte. De afdeling Neu-
rologie kon niks meer doen voor Kim. Gelukkig (ik schrijf
gelukkig, omdat dat nogal een probleem gaf) was de af-
deling Psychiatrie bereid haar op te nemen. Daar is Kim
zowat zes maanden geweest. Met telkens een andere Kim
was het voor de verpleeging moeilijk te volgen. Dan een
vrolijke Kim. Dan een agressieve Kim. Dan een droevige Kim.
Het was maar net wat voor impulsen Kim kreeg.
Help mij
Kim ging in die periode ook slechter eten, dat werd opge-
vangen met een buiksonde. Het praten werd ook minder.
Kim was onverstaanbaar of sloeg losse kreten. De afdeling
Psychiatrie wilde ook van Kim af (dit zijn mijn gevoelens).
Een ander ziekenhuis was helemaal niks en naar een revali-
datieafdeling kon Kim niet, want er viel niets te revalideren.
MELAS is progressief. In die tijd zochten we naar een
andere oplossing bij een verpleeghuis in de buurt. Daar zit
Kim nu als jonge dame tussen oudjes van 80 jaar. Heel con-
fronterend voor mij was dat de huisarts zei ‘Kim is wel jong,
maar ze kan nu op het moment lichamelijk net zo veel als
iemand van 80’. Kim zit daar nu al weer twee maanden,
ze praat helemaal niet en wordt in leven gehouden door de
sonde. Telkens als wij er zijn en ik kijk in haar ogen, dan zie
ik de vraag help mij toch.
Geen woorden
Het is heel moeilijk om dit onder woorden te brengen voor
ons. We staan zo dicht bij Kim. We kunnen niks en zien onze
enige dochter in de vernieling gaan. Het ergste is dat Kim
ons wel ziet, ze weet dat we aanwezig zijn, maar we kunnen
niet communiceren. Als ik vraag hoe is het Kim, krijg ik geen
antwoord. Wat heb je gedaan Kim, geen antwoord. Kon ik
maar praten met Kim, kon ik maar uitleggen hoe en waarom.
Als ik in Kims ogen kijk, zie ik de vraag help mij toch.
