9
oon té zware jaren’
bleek doeltreffend. Door hem op een andere manier te
helpen, werd Luuk meer houvast geboden.
Eigenlijk waren het gewoon té zware jaren. Ook voor ons als
gezin en zéker voor onze dochter. Toen ze volwassen was,
vertelde ze: ‘Ik ben altijd een gemakkelijk kind geweest, want
ik zag hoeveel problemen jullie al hadden. Ik heb wel veel
verdriet meegekregen.’
Veranderingen
Luuk was acht jaar toen hij de kleuterklas mocht verlaten,
meer vanwege de leeftijd dan vanwege zijn niveau.
De lichamelijke ontwikkeling van Luuk stagneerde.
De dwang tot zelfverwonding blokkeerde zijn mogelijkheden.
Zijn rolstoel werd gaandeweg aangepast. Riemen en
banden voor schouders en heupen. De armen met
armkokers kwamen daar veiligheidshalve achter vast (op
Luuk zijn verzoek) en om het scharen en schoppen tegen
te gaan, maakten we ook zijn benen vast. Rond zijn 13de
werd de overstap naar het tyltylcentrum zorgvuldig
voorbereid. De onderwijsresultaten bleven zó ver achter. Het
werd tijd voor meer sociale vorming.
De overstap leverde veel spanning op. Op zijn 15de kon
Luuk uit huis worden geplaatst in een speciaal orthopeda-
gogisch pleeggezin voor jonge gehandicapte kinderen.
Op zijn 16de werd hij vervroegd toegelaten op het Tyltyl
Activiteiten Centrum, want de schoolse vorming was geen
succes. Na 1½ jaar verhuisde Luuk naar een beter bij
zijn leeftijd passend Gezinsvervangend Tehuis, waar men
Luuk niet echt aankon. Rond zijn 20ste ging het mis. Een
aantal factoren brachten hem in een dip en hij begon zeer
ernstig te tongbijten. Met een afgebeten tongpunt belandde
hij in het ziekenhuis en werd een week in slaap gehouden.
Volwassen
We zochten, ons realiserend dat Luuk volwassen ging
worden, ondertussen naar een volwassenopvang, maar
konden hem aan de straatstenen niet kwijt.
Zijn gedragsproblemen en zijn brede interesse deden hem
nergens passen. Luuk was 22 jaar toen hij verhuisde naar
een verpleeghuis met een jongerenafdeling waar hij nu nog
steeds woont. Hij heeft het er goed. Men biedt met veel
kennis van zaken alle nodige bescherming en structuur en
we zagen Luuk groeien naar volwassenheid. Zowel de
lichamelijke zorg als de mentale begeleiding zijn uitstekend.
Al met al trekken we veel langer op met Luuk, dan destijds
verwacht. Gelukkig worden we gesteund door zijn zus, onze
familie en vele vrienden.
Joke Koning
